Throwback naar oktober 2017. Ik vertrok op een mini-trip met 30 (on)bekende straffe madammen naar Marrakesh. 72 Uur lang batterijen opladen, onderlinge contacten leggen, inspiraties opdoen en onszelf onderdompelen in de lokale cultuur. Het gebrek aan wifi aan de rand van het Atlasgebergte en de digitale detox die dit met zich meebracht, was voor mezelf meer dan welgekomen.

Ik zat op dat moment namelijk al veel te lange tijd in een onvoorstelbaar drukke en energievretende periode op mijn werk en ook op privévlak had ik de maanden ervoor meer dan voldoende porties verdriet binnengekregen. Ik zat niet goed in mijn vel, ik was aan het verdrinken en even weg van alles bleek toen mijn redding. 

De stilte en de rust, de leerrijke gesprekken met de andere dames en de prachtige omgeving en natuur gaven mij de mogelijkheid om alles terug in perspectief te plaatsen. 

Het hoogtepunt was bovendien een stevige wandeltocht door de Atlas, op weg naar een Berbers dorpje waar we verwelkomd werden door enkele lokale vrouwen. We dronken thee en aten versgebakken koekjes op het dak, ongetwijfeld de laagste rooftop die je je maar kan inbeelden, maar wel met het mooiste en meest authentieke zicht ooit. We lachten, we zongen en we dansten. We gaven ons over aan mekaar.

En doorheen dat alles was ik voortdurend in de weer met mijn camera. Ik fotografeerde de dorpjes onderweg, de kinderen die ons begroetten en achterna liepen, de betoverende vergezichten, alles wat ik tegenkwam. 

And then it hit me.

Ik besefte toen dat ik mijn passie voor fotografie door tijdsgebrek en andere prioriteiten al een tijd was kwijtgeraakt. Dat de rode draad in mijn leven was beginnen te rafelen. Dat ik mijn liefde voor het beeld had verloochend. Maar dat dit hetgeen was dat mij écht gelukkig maakte.

Daar en toen besloot ik dat me dit niet meer zou overkomen. 

En zo geschiedde. Enkele sabatticalmaanden en veel twijfelmomenten later ben ik professioneel fotograaf.

If not now, then when?

Ik heb een website, een instagram en een facebookpagina. De eerste opdrachten zijn binnen. 

Twijfelen doe ik nog steeds en dat zal door mijn perfectionistisch kantje niet meteen stoppen. Maar het voelt goed. En juist.

So buckle up kids, we’re off for a funky ride…